نسیم بامدادان

چشمام رو که می بندم انگار هزارتا اردک وحشی توی سرم کوچ می کنن. حال بچه ای رو دارم که ساعتها توی برف و سرمای بیرون بازی کرده باشه و حالا که برگشته خونه ناخودآگاه کنار بخاری چرتش گرفته. یه چیزی توی مغزش به سفیدی برف می درخشه. درست مثل وقتی که داری آروم آروم گرم میشی ولی هنوز سرما توی همه ی وجودته. شاید مثل آب شدن برف توی گرمای بی جون زمستون.

نسیم بامدادان...

دنیا یه جوری شده انگار خوابیدی و داری همه چی رو خواب می بینی. از اون مدل خوابایی که نه میشه اسمشو گذاشت رویا و نه کابوس. یه چیز درهم برهمی از حکایت تاریک و روشن خیابون محل زندگیم که پای ثابت بیشتر خوابامه. عجیبه که همیشه خوابایی که توشون تنهام، درست از در خونه م شروع میشن. در رو می بندم، میام توی خیابون، گاهی تاریکه و چراغهای خیابون بالایی رو می بینم و گاهی اصلا معلوم نیست چه وقت روزه. همیشه هم معلومه برای چی میرم بیرون. درست مثل بیداری که از بی هدف پرسه زدن بدم میاد.

نسیم بامدادان...

این وبلاگ برای دریافت نظرات خوانندگان درمورد دستنوشته های نویسنده آن ، طراحی شده است . شایان ذکر است که تمام مطالب این وبلاگ، نوشته های شخصی نویسنده می باشد و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع می باشد.

نسیم

نسیم بامدادان...

این روزا خوندن زندگینامه آدمهای معروف شده یکی از سرگرمیهای جذاب من. از هنرپیشه های مطرح جهانی تا شاخهای نوین اینستاگرامی. برام جالبن. اهل علم و ادب که یک عمر لابه لای صفحات کتابها دمخورشون بودیم به کنار. اما این مدرنیته ی سوار بر دوش آدمهای عادی مثل من، اینروزها برام خیلی جذاب شده. از الویس پریسلی تا مایکل جکسون و مرلین مونرو و لیلا پهلوی و غیره. برام جالب بود که این افراد به ظاهر همه چی تمام که مجمع خوبیهای جهان بودن از زیبایی و شهرت و ثروت و اون آخری از تحصیلات هم، چطور همگی در جوانی از دنیا رفتن و همگی با بیماریهای مختلف و بعضا افسردگی حاد منجر به خودکشی. مگه یه آدم از زندگی چی میخواد که اینا نداشتن. نمیدونم چرا مدام این جمله ی سهراب توی سرم می پیچه که دل خوش سیری چند. انگاری روباه شازده کوچولو درست میگفت که همیشه یه پای بساط لنگه... پ.ن: هرچی بیشتر توی زندگی این آدمها می کاوم، بیشتر تنهایی چهره غمگین و معصوم آدمی رو توی هیاهو پیدا می کنم که رفته یه کنجی و گوشهاش رو گرفته که از صدای کر کننده ی بیرون لحظه ای در امان باشه. من پشت چهره ی همه ی اونایی که حتی توی لایوهای خفنشون تظاهر به بی قیدی کامل می کنن، معصومیت عجیبی دیدم که من رو می ترسونه. انگار هرچی به عددای سنم اضافه میشه، فاصله م با کودکی که روزی به قول سهراب توی کوچه ی سنجاقکها گمش کردم کمتر و کمتر میشه و این مثل بیدارشدن توی یه صبح سرد و بارونزده ی زمستونی همونقدر که میتونه هیجان آور باشه، میتونه کشنده هم باشه. نسیم بامدادان...

یک فصل از کتاب داره به پایان میرسه و من این رو خیلی خوب درک می کنم. دیگه صفحات آخرشه و واقعا این زندگیه که همیشه تعیین کرده کجا و چطور باید جام رو عوض کنم.

.

.

.

پ.ن: گالریم رو بالاو پایین می کردم که یه عکس از درخت سیب دیدم. عجیبه، چطور سیو شده نمیدونم

نسیم بامدادان...

هیچ وقت نفهمیدم چرا آدما ممکنه ریتمیک و با فاصله میس کال به شماره ای بزنن ولی خودشون رو معرفی نکنن. الان واقعا انتظار دارن ما علم لدنی داشته باشیم، بدونیم کیه!!  البته بحث فوق در مورد آشناهاست وگرنه مزاحم که محلی از اعراب نداره.

نسیم بامدادان...

امروز دهم دیماهه. تا 15م قراربود دوتا کار رو تموم کنم ولی هنوز تازه یکیش داره نم نم تموم میشه. نمیدونم چرا انقده کند شدم. یه چیزی می لنگه که نمیدونم چیه. یه چیزی که ناخودآگاهم رو اذیت میکنه. شاید ترس از مواجه شدن با موقعیت استرس آوریه که همیشه ازش فرارکردم.  شاید این بار ازش عبورکنم.

نسیم بامدادان...

این وبلاگ برای دریافت نظرات خوانندگان درمورد دستنوشته های نویسنده آن ، طراحی شده است . شایان ذکر است که تمام مطالب این وبلاگ، نوشته های شخصی نویسنده می باشد و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع می باشد.

نسیم

نسیم بامدادان...